Pareidolia

'Where is the Life we have lost in living? Where is the wisdom we have lost in knowledge? Where is the knowledge we have lost in information?'
T.S.Eliot

Dit voor mijn doen enigszins atypische schilderij lijkt een abstract, maar is het niet.
Het is integendeel een gesymmetreerd  en gestileerd beeld van een bomenpartij waar doorheen de zon priemt. Op deze manier vormgegeven en gevat in een boograam doet het enigszins denken aan een kerkelijk glasraam. En dat is geen toeval.
De vele politieke ismen die de vorige en onze eeuw heeft voortgebracht in een immer doorgaand streven om het “menselijk tekort” op te heffen en te verklaren, gaan veelal domweg volledig voorbij aan onze biologie. En daar zit alles in, van Malraux’ tekort over tantrische sex tot nihilisme, alles gewoon. Van veganisme over haasje over spelen tot quantummechanica. Alle menselijke verdichtsels verdoemsels en verlangens zijn verklaarbaar vanuit de biologie. En dus zal voortgang in ethiek plaatsvinden  langsheen de biologische parameters of niet. De enige echte kerk is de kerk van de natuur.
Bij wijze van straffe boutade: de toekomst van de mensheid zal religieus zijn of niet zijn.
Waarbij ik geenszins religie in de klassieke zin bedoel, en al helemaal niet het beoefenen van religie, het is een puur rationele insteek, zoals de terechte stelling dat de wetenschap onze huidige kerk is.
En zo leidden voorgaande bedenkingen tot dit schilderij dat wegens zijn symmetrie aanleiding geeft tot pareidolia: in de veelvormigheid van blaadjes en takjes die elkaar in het verticale midden ontmoeten, kun je algauw allerlei bekende vormen beginnen te zien.
Wolkjes, ogen die je aanstaren, fijne botjes zoals van spitsmuizen of monddelen van insecten, twee naar elkaar toe reikende handjes, Rorschachtest-achtige vormen, kortom: ik heb ze er niet bewust gezet maar het is leuk meegenomen dat ze er zijn, omdat daarmee de link gelegd kan worden naar een antieke vorm van natuurbeleving. De puur toevallige verzameling van doorgangetjes, barrières, schijnbare hindernissen, rechte lijntjes versus kromme, plaatselijke dominantie van grotere ondoordringbare vlakken versus open ruimte, tonale transparantie tot contrastarme kleurloosheid, kunnen door onze geest bewust of onbewust geabstraheerd worden en dan symbool staan voor psychologische moeilijkheden, een moeilijk uit te voeren taak, krachten, tegenkrachten en disevenwichten, patstellingen of de grilligheden van het menselijk bestaan tout court.
Al naar gelang het moment, en met de nodige levenservaring, kun je zo absoluut grillige vormen zoals achteloos neergegooide twijgjes of in de tas achtergebleven koffiedik gebruiken als structuur en inspiratiebron voor de verschillende mogelijkheden die een probleemstelling met zich brengt, en aldus orakelen over mogelijke toekomstscenario’s. Door de veelheid van verschillende mogelijkheden zo voor je te zien, en ze niet zelf te hoeven bedenken werkt dat als een hefboom voor je probleemoplossend vermogen. Een techniek die nauw aanleunt bij het zogenaamde automatisch schrift dat ook gebruik maakt van de onvermoede mogelijkheden van ons onderbewustzijn.
Onze voorvaderen hadden nog kennis over essentiële zaken die echt individueel op empirische wijze werden verkregen
Heden ten dage is ons kennispakket omtrent alles zo uitgebreid dat niemand het nog allemaal  kan bevatten.. Het is nu in het beste geval heel veel weten over heel weinig.Voor het gros van de hedendaagse mensen geldt dan ook dat ze voor hun kennis moeten vertrouwen in hun geloof in de wetenschap , dat dan ook enkel dat is: een geloof. Maar dan losgekoppeld van ons instinct en zonder de vaardigheden van de oude jager verzamelaars…
Het punt is: onze slimmigheden evolueren met het fluïdum van de tijd. En vandaag moeten we oppassen dat we niet met zijn allen oliedom worden.
Nee die oude sjamanen waren niet noodzakelijk helderziend, en ook niet futuroscopisch begaafd, maar dom?
Ondertussen geven de twee kristallen bollen in het frame ’s nachts een weinig licht, ook ratio kan een mystiek tintje hebben.